خانه کتاب افغانستان: قطره در دریا (یادداشت‌های سفر معنوی حج)
بخشی از مقدمه حسین فخری در کتاب:
در جهان کمتر انسانی پیدا می‌شود که سیر و سیاحت را دوست نداشته باشد؛ به ویژه که مسلمان باشد و به سوی بارگاه باشکوه پیغمبر اکرم و مسجد الحرام پر بگشاید و بخواهد سفرنامه هم بنویسد.
کتاب قطره در دریا سفرنامه آقای فاضل سانچارکی به خانه خداست؛ کتابی که بخش‌هایی از آن سال‌ها پیش در نشریه اقتدار ملی به چاپ رسید و مورد ستایش قرار گرفت.
سانچارکی با چشمان باز، آگاهی، معرفت، شور و حال و جذبه درخور به مدینه منوره و مکه مکرمه پا می‌گذارد. شروع مسیر او مسجدالنبی در مدینه منوره و پایان راهش عرفات، مزدلفه، منا، حرم، بيت العتيق و مكه مکرمه است؛ اما قصه او تنها با امروز آغاز نمی‌شود و کار او تنها ارائه دیدنی‌های زیارت‌ها و اماکن مقدسه یا تصویرگری جاده‌ها، سرویس‌ها، نوشیدنی‌ها، خوردنی‌ها و امتعه شهر و بازار نیست؛ بلکه نویسنده در پی تجزیه و تحلیل رخدادها و اختلافات فرهنگی و اجتماعی است.
سفر او در ضمن سفری است از امروز به دیروز مدینه و مکه و صدر اسلام. نویسنده در جایی از خشونت و تعصب و تحجر ناراحت می‌شود؛ جایی دیگر دل می‌سوزاند، از زیبایی‌های مدینه و مکه تعریف می‌کند، از جذابیت خیمۀ عربی در صحرای بیرون از مدینه و ضیافت باشکوه شیخ عرب می‌گوید. کسی که بیشتر از هفتصد شتر و یک هزار گوسفند دارد و یکی از شتران باد پایش یک میلیون دالر می‌ارزد، به گمنام‌ترین کوچه‌ها و بازارها سر می‌کشد و از مظلومانه‌ترین مناظر همچون گورستان بقیع و احد چشم نمی‌پوشد.
نویسنده در شیرین کاری‌ها و طنز بسیار موفق است؛ طنزی که فقط انجنیر و معین وزیر و روحانیون همسفرش با آن رو به رو نیستند؛ بلکه لبه تیز آن متوجه هر خود و بیگانه و دیدنی‌ها و شنیدنی‌های دیگر هم می‌شود.
به هر حال آقای فاضل سانچارکی سفرنامه نویس موفق است. خوب می‌بیند و شیرین می‌نویسد. هر سطر و برگ کتابش عالی است و شور و حالی دارد. یکی از خوبی‌های کتاب، نثر شیوا و استوار و بسیار تر و تازه و یکدست آن است. انگار در یک نفس نوشته باشد.
نویسنده زشتی و زیبایی، حسن و عیب را در سفرنامه خود می‌آورد و خواننده‌ی تشنه صداقت را سیراب می‌کند. سفرنامه آقای فاضل دفتر خاطراتی است که با تسلسل ایام پیش می‌رود، بی آنکه خواننده را آزار دهد. صحنه‌هایی زیبا و به یاد ماندنی دارد و با مطالعه آن چنان غرق در لذت می‌شویم که جهان پیرامون را فراموش می‌کنیم و تا به آخر نرسد، خواندن آن را قطع نمی‌کنیم؛ زیرا نویسنده از همان ابتدا با شگردهای خاص یک نویسنده باتجربه با خواننده اهل فکر ارتباط صمیمانه‌ای برقرار کرده است. همین خود ارزش سفرنامه نویسی را که سال‌هاست در کشور ما از رواج افتاده ثابت می‌کند.
